Áður en ég myndaði lómana sem eru í færslunni hér á undan varð ég vitni af atburði sem lýsir enn og aftur hvernig náttúran er eða virkar. Þetta gæti því flokkast sem sorgarsaga fyrir suma.
Þannig var að ég stóð úti á palli við sumarbústaðinn sem við hjónin vorum í. Ég var að fylgjast með fuglalífinu og hlusta á hlóð þeirra og köll. Vatnið var spegilslétt og sólin skein. Allt var eins og best getur verið.
Ekki langt frá mér sá ég skúfandarkollu með einn unga. Unginn gæti hafa verið tveggja vikna gamall á að gíska. Skammt utar á vatninu var lómur. Ég sá lóminn stefna að kollunni og unganum. Kollan varð þessa var líka og gaf frá sér merki og hún og undinn stefna rólega að landi. Þá kafar lómurinn og um leið fór kollan á fullt skrið að landi og unginn líka. Ég sá að kollan og unginn myndu ná landi svo ég var ekki að lyfta myndavélinni sem ég hélt á í hendinni. Ég sé svo að kollan og unginn ná landi og leit ég þá eftir lómnum. Hann kom upp og snéri strax frá.
Útundan mér sé ég svo að silfurmáfur tekur flugið og sé ég þá að hann er með ungan sem slapp undan lómnum í goggnum.
Ég hafði ekki séð máfinn, hvort hann beið á landi eða koma og steypti sér yfir ungan veit ég ekki, sá það ekki. Sá bara þegar hann flaug á brott með ungann. Þarna fannst mér þetta vera frekar ójafn leikur, lómurinn réðist að kollunni með ungann og þau sluppu á land til þess eins og máfurinn tók ungann og át hann svo í hlíðinni ofan við bústaðinn. Kollan flaug svo fram og til baka á vatninu kallandi.
Hér er kollan á einni af ferðum sínum eftir að unginn var tekin frá henni, 28. júlí 2012
