Á ferð okkar um Vestfirði rákumst við á Garðar BA64 sem mun vera elsta stálskip Íslands.
Garðar BA-64
Varað er sérstaklega við því að fara um borð enda báturinn orðinn frekar illa farinn. Ég smellti nokkrum myndum af honum og þá tók ég tvær myndir inní hann, þ.e. ég rétti hendina inn svona rétt til að sjá hvernig þetta liti allt út.
Ef smellt er hér má sjá mynd af Garðari þegar hann var í fullu fjöri, myndina tók Snorri Snorrason að ég tel.
Á Hnjóti má sjá líkan af Garðari BA 64
Þar er rakin saga bátsins. Þegar ég las fyrir sögu bátsins fannst mér eins og eitthvað væri ekki rétt að í þrígang var hann seldur sama útgerðafélaginu á sitthvorum staðnum. Hér kemur alla vegna frásögnin eins og hún er skrifuð og ljósmynd af skjalinu líka sem skrifað var 1995 og ef þetta er einhver villa þá hefur hún verið þarna öll þessi ár:
Garðar
Lengd á líkani 107 sm. Byggingarhlutfall 1/30
Garðar var smíðaður í Noregi 1912. Hann var þá mældur 179 tonn og í honum var Ruston-díselvél. Garðar kom til landsins 20. Janúar 1945 og á því ári var gerð mikil viðgerð á skipinu.
Kaupandi var Siglunes hf. Á Siglufirði. Skipið var nefnt eftir hlutafélaginu og hér því Siglunes og einkennisstafirnir voru SI-89.
Hinn 21. október 1952 var skipið selt til Reykjavíkur og var þá nefnt Sigurður Pétur RE186, kaupandi var Skeggi hf.
Níu árum síðar, eða 14. júlí 1961 var skipið selt til Siglufjarðar á ný. Kaupandi var Skeggi hf. á Siglufirði. Nafni þess var breytt og hét þá Hringsjá SI-94.
Tveimur áum síðar var skipið enn selt og nú til Skeggja hf. í Garðahreppi og þá var því gefið nafnið Garðar GK-175.
Árið 1964 var sett í Garðar 495 hestafla Lister-díselvél.
Halldór Snorrason í Reykjavík keypti Garðar 28. Desember 1967. Hann hélt nafninu, en einkennisstafirnir urðu RE-9. Garðar var endurmældur og mældist þá 158 tonn.
Jón Magnússon á Patreksfirði keypti Garðar 20. Nóvember 1974 og eftir það hét skipið Garðar BA-64.
Garðar var tekinn af skrá 1. desember 1981.